धुवाँको शरीर (कविता)

जलिरहेको चितामाथिको आकाशमा

सकी नसकी उडिरहेको कालो र बाक्लो

धुवाँहरूले निर्मित शरीरको

सक्कली आयतन नाप्न

घाटको छेउमा

टोलाइरहेछन् मेरा आँखाहरू ।

एकैछिन् अघिसम्म

लासै भए पनि मान्छेरूपी

आवरणमा लमतन्न त्यो शरीर

भर्खरै…

धुवाँका हजारौँ शरीर भएर

मलामीलाई देखाइरहेछ

आफ्नो नयाँ आकृति

रुवाइरहेछ धूमिल मान्छेका

प्रिय आफन्तहरू ।

हेर्दै नसुहाउने

बेनामे, बेछन्दे

प्रलयकारी मुस्लोको

त्यो उड्दै गरेको

अस्थिर शरीरका अङ्गहरूमा

म नियाल्न खोज्दैछु

त्यसका केही स्थिर अस्तुहरू ।

हेर्नुस् त,

हिजोसम्म संसार देख्ने

ती तेजिला आँखा

संसारले देख्ने उसका सुन्दर अनुहार

गन्ध र सुगन्ध टिप्ने उसको नाक

आवाजहरूलाई पहिचान गर्न सक्ने

शक्तिशाली तिनै कानहरूलाई

आगोका ज्वालाहरूले

क्षणभरमै सर्लक्कै निलिसकेको छ ।

के तपाईं भन्न सक्नुहुन्छ ?

जन्मिँदैदेखि उसका अभिभावकले

चाल पाउने गरेको उसको तौल वा उचाइ ?

हुर्कंदै गर्दाको जवानीको जोस ?

उसका कर्मशील समयका जीवनहरू ?

बुढ्यौली अनुभवका असीमित भारीहरू ?

ती सबै सबैलाई

काला कणहरूमा विलय गराएर

प्रलयकारी मुस्लो बनेर उडिरहेको यो धुवाँको

तौल कति होला ?

मेरा आँखाका

परेली नथाक्दै

चिताबाट हुर्हुर्ती निस्किएको

त्यो कालो छाया र लस्करहरूको गन्ती नहुँदै

यतै कतै हावामा

स्वात्तै हराइसकेछ

त्यो धुवाँरूपी शरीर

सपनाको चलचित्रझैँ ।

यता,

उस्तैगरी बगिरहेको

बागमतीको तरल शरीर मात्र देख्छु

रिँगटा लागेको टाउकोभित्रको

मेरो रित्तो मस्तिष्कलाई

नदीले एकाएक सोध्यो–

थाहा पाउनुभयो ?

त्यो हराइसकेको

धुवाँको शरीरले

फटाफट नापेर गयो नि

मलामीका

अनेकानेक सग्ला आकृतिहरू !

तर फेरि पनि

जलिरहेको चितामाथिको आकाशमा

सकी नसकी उडिरहेको कालो र बाक्लो

धुवाँहरूले निर्मित अस्थायी शरीरको

सक्कली आयतन नाप्न

घाटको छेउमा

टोलाइरहेछन् मेरा आँखाहरू ।